Terugkerend Paradijs

Het nam Europeanen een eeuw om bij niet-Europese culturen te leren terug te keren naar het verloren paradijs.

In honderd jaar leerden wij, in groeiende aantallen als ‘westerse volgelingen’ van Zen, yoga, Advaita, en goeroes zoals Krishnamurti, Bhagwan, Sri Sathya Sai Baba, en andere Aziatische leraren/wijzen, langzaam weer zorg te dragen voor onze zielen op niet-christelijke manieren.

Ik was een van hen. In 1964, 18 jaar, luisterde ik naar lezingen Krishnamurti’s en beantwoorden van vragen in De Doelen in Rotterdam. In 1981 bezocht ik Japan om vechtsporten en Zen Boeddhisme te ervaren en te beoefenen. Daarna volgden vele jaren gevechtskunst, Akeru-Ka, Tai Chi en Hatha Yoga.

Leren mijn levengevende ademhaling en naar mijn zich altijd verplaatsende, hartslag te luisteren.

Ik was gefascineerd door en verlangde naar Nirvana en Satori maar het mocht niet baten.

Toen ergens begin veertig ervaarde ik dat het heel gemakkelijk is terug te keren naar het paradijs door in de (Belgische Ardennen) natuur te ‘verdwalen’ tijdens vele drie- en vierdaagse, vastende, trektochten.

Deze individuele terugkeer naar het paradijs bleek eenvoudig in vergelijking met die van mijn gezin, mijn familie, met groepen van psychiatrische cliënten, en met groepen studenten/professionals die ik trainde.

In mijn opleidingen bij dr. Ronald Black Horse Chavers had ik vele diepe weldadige en diep pijnlijke ervaringen in groepen.

In de tien jaar (1983-1993) dat ik groepen jonge mannen begeleidde als (non-verbale) groepstherapeut beleefde ik bij vele momenten en korte perioden van ‘diep geborgen weldadig samenzijn. Dat herinnerde me aan ‘in-flow-zijn’ met volleybalteams in mijn adolescentie.

Tien jaar later kon ik deze collectieve ervaringen thuis brengen als liminele (sacrale) ervaringen en communitas (Liminal Experiences In Male Adolescents 1998)

Al experimenterend, vanaf 2005, met co-creëren van transitionele ruimtes in samenwerking met Namonyah Soipan, Urmy Macnack en Kitlyn Tjin A Djie leerden wij van elkaar om groepen te begeleiden tijdelijk terug te keren naar het paradijs.

Deelnemers herkenden deze diep weldadige, revitaliserende, creativerende en verbindende ervaringen onmiddellijk op ‘niet-rationeel’ (hart/ziel) niveau, maar hadden moeite zich later te herinneren wat ze precies meemaakten.

Voor mijn persoonlijke manifestatie van terugkeren naar het paradijs zie: Schele havik TERUGKERENDE VERLOREN KRACHTEN 1996