Gedefragmenteerd worden

Alle mensen ervaren fragmentatie en we reageren heel doeltreffend door te eten terwijl we honger hebben, slapen bij vermoeidheid,  bijeen te komen wanneer we ons eenzaam voelen. Wij corrigeren onszelf als biologisch organisme prachtig.

Maar fragmentatie is in westelijke stedelijke contexten pandemisch, het heeft specifieke kenmerken en overkomt ons elke dag.

Er is een groeiend verlangen naar het ervaren van heelheid. Gokken, alcohol, drugs, seks, dance events, consumentisme, exotische vakantie, cruises lijken een heel (en beter) gevoel te beloven, maar de meeste van deze ervaringen zijn ondiep en tijdelijk.

Mindfullness, meditatie, spirituele ervaringen en teamsporten lijken beter te werken in een gevoel van meer ‘samen’.

In inheemse volken (First Nations) wordt heelheid als gezondheid opgevat door geest-lichaam-ziel in balans te brengen met principes/cycli van natuur.

Verbondenheid met elkaar en hun milieu staat centraal om ‘natuurlijke’ fragmentatie weer in balans te brengen.

Daarom is er een collectieve behoefte aan het revitaliseren van de heilige drie-eenheid van Geest-Lichaam-Ziel.

Defragmentatie gebeurt het meest effectief door helings- en transitie (rite of passage) rituelen.

Dit soort rituelen zijn zeldzaam in Europese context. Met de kerstening en secularisatie hebben we de meeste van deze herenigende, revitaliserende en defragmentiserende tradities verloren.

Respect in het opnieuw leren van inheemse tradities biedt westerlingen de kans onze ‘helende’ en ‘genezende’ verledens te herwinnen (Deloria 1972; interview Some 2010; Michael Harner 2008.