Generationeel Kijken

Denken en antropo-kijkend door de ogen van generaties is een mooie oefening om onszelf te begrijpen als individu en als ingebedde (bio-sociale) organismen in onze families en onze gemeenschappen/buurten/dorpen.

We zijn, in de westerse beschaving, zover geïndividualiseerd dat we de mogelijkheid verloren om te leren zien hoe natuur werkt: generaties-in-context.

Antropologen Gregory Bateson in 1972 en recent Eduardo Kohn in zijn ‘How Forest Think‘ (interview in Engels 2013) toonden ons hoe mensen uit eerste naties (first nations) hun leven ervaren in een bos op een berghelling in Nieuw-Guinea of in het regenwoud in de Amazone-delta.

Alle organismen in deze bossen, bomen, planten, mensen, vogels, insecten en andere dieren leven in deze specifieke omgevingen al honderden generaties. Elk organisme heeft haar eigen tijdritmes als individu, als generatie, als het gehele woud als ‘organisme’ (cybernetic system).

Een boeiende ‘generationele’ vraag voor ons is: wanneer zijn alle mensen, honden, katten, bomen, koeien, vogels die ik ken, incluis mijzelf vervangen door nieuwe generaties?

Sommige dieren, zoals honden en katten leven korter dan ons mensen. Bomen leven vaak langer dan wij.

Door deze bossen te leren zien als continue veranderende ‘zelf-genererende, zelf-organiserende en zelf-corrigerende systemen in context’, weten we dat (westerse) wetenschap nooit in staat zal zijn deze schitterende complexiteit te ‘verklaren’.

Dat hoeven we ook niet. We hoeven alleen maar, met ontzag en nederigheid, deze werkelijkheden waarin wij mensen leven, waar te nemen, te voelen, binnen te laten en te ervaren.

Zelfs tijdens het kijken naar (BBC) natuurdocumentaires kunnen we dit meemaken.

Kijken naar onszelf, als menselijke individuen, als gezinnen, als families, als gemeenschappen, als naties, deel uitmakend van deze slingers geeft mogelijkheden om ‘opnieuw het paradijs binnen te gaan’ (luister naar Van Morrison; In The Garden).

Door het samen scheppen van heilige momenten, van (tijdelijke) heilige (transitionele/ liminele) ruimtes van flow, tele, in de zone zijn, van communitas, van resonantie, van Gratie en van Genade.